Todo un reto a adaptación desta obra estreada en Broadway en 1980 que obtivo tantos e tan importantes premios e que foi estreada e actualmente reposta nos escenarios máis importantes do mundo. Seguramente tería sido unha tarefa innecesaria xa que a versión do gran actor francés Jean Piat, que recibiu o prestixioso Premio Moliére pola mesma como actor, adaptador e director era dificilmente superable.
Pero, sen dúbida, a figura do Papa Francisco fixo que o contido desta comedia, -tan chea de humor e ironía, como de situación, texto e pensamento-, tomara vixencia e interese renovado que facía preciso se non unha adaptación si polo menos unha ‘revisión’.

Tentalo cando vai a ser interpretada, dirixida e producida por un esixente, persoalísimo actor da talla de Arturo Fernández engadía unha responsabilidade enorme á tarefa xa de seu difícil.

Só un elemento tranquilizador: os defectos nos que puidera incorrer a adaptación ían a ser moito menos perceptibles ante un duelo interpretativo desta magnitude no que o incombustible galán da nosa escena fíxose acompañar polo mozo, atractivo e gran actor que é David Boceta, co que xa conectou e compartiu carteleira na recente e enorme éxito de crítica e público que foi Ensayando Don Juan, de A. Boadella, así como polas coidadas e perfeccionistas postas en escena ás que Arturo Fernández nos ten acostumados.

Espero que gocen, rían, sorrían e se emocionen tanto coma eu coas visicitudes destes dous personaxes que se enfrontan e se admiran, que se miden e se valoran, que difiren e se atopan … Foi todo un luxo ‘revisalos’!

C. G. Llano